هفت جا نفس خویش را حقیر دیدم:
نخست ،وقتی دیدمش كه به پستی تن می داد تا بلندی
یابد.
دوم، آنگاه كه در برابر از پا افتادگان، بلندي ميجست.
سوم، آن هنگام كه میان آسان و دشوار مخير شده، آسان
را برگزید.
چهارم، آنگاه كه گناهی مرتكب شد، با یادآوری اینكه
دیگران نیز چون او دست به گناه می زنند خود را تسلی داد.
پنجم، وقتی كه از ناچاری، جبري را پذیرفت و شكیبایی
اش را ناشی از توانایی دانست.
ششم، آنگاه كه زشتیِ چهره يي را نكوهش كرد ، حال
آنكه نتيجه ي نقابي بود كه خود بر چهره داشت.
هفتم، آنگاه كه آوای ثنا سرداد و آن را فضیلت پنداشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر